Είναι πραγματικός ο Θεός;

                                                                 (Ησαΐας 8:17)
«Εγώ, όμως, θα περιμείνω τον Κύριο, που κρύβει το πρόσωπό του από τον οίκο Ιακώβ, κι επάνω σ' αυτόν θα έχω την πεποίθησή μου»
 
Είναι εύκολο για τον καθένα να πιστεύει στον Θεό και σε κάποιους να Τον λατρεύουν, όταν τα πράγματα πάνε καλά. Όταν σου προμηθεύει φαγητό, φίλους, οικογένεια, υγεία, και βέβαια ευτυχισμένες στιγμές. Γενικώς, όταν όλα πάνε βάσει των σχεδίων σου και των επιθυμιών σου. Όμως, οι καταστάσεις και οι περιστάσεις της ζωής ΔΕΝ είναι πάντα ευχάριστες. Η ζωή δεν εξελίσσεται πάντα, όπως την έχεις σχεδιάσει.
 
Πως λοιπόν λατρεύεις τον Θεό, όταν πολλά ζητήματα της ζωής σου στραβώνουν;
Τι ακριβώς κάνεις, όταν ο Θεός μοιάζει να είναι απόμακρος, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά σου;
 
Το βαθύτερο, το πιο γνήσιο επίπεδο λατρείας και δοξολογίας του Θεού, είναι όταν Τον λατρεύεις και Τον προσκυνάς ασχέτως καταστάσεων και πόνου. Να ευχαριστείς τον Θεό εν μέσω θλίψης και δοκιμασιών. Να Τον εμπιστεύεσαι, όταν πειράζεσαι και έχεις διλήμματα. Να παραδίδεις τη ζωή σου στα χέρια Του, ενώ υποφέρεις και να Τον αγαπάς, όταν νοιώθεις ότι είναι πολύ μακριά σου.
 
Ένας θεολόγος είχε πει κάποτε: «Κάθε σχέση περιέχει στιγμές πολύ κοντινές και στιγμές απόστασης. Kαι στη σχέση μας με τον Θεό, όσο κοντινή κι αν είναι, το εκκρεμές θα πάει από τη μία μεριά στην άλλη».
 
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που η λατρεία μας προς τον Θεό δυσκολεύει. Ο Κύριος για να δοκιμάσει, αλλά και να ωριμάσει τη σχέση μας μαζί Του, θα την περάσει από περιόδους, που θα μοιάζουν σαν να βρίσκεται πολύ μακριά μας, από στιγμές που θα φαίνεται σαν να μας έχει εγκαταλείψει. Ακριβώς για αυτό, υπάρχουν κάποιες μέρες στη ζωή μας που μοιάζει σαν να βαδίζει η ψυχή μας μέσα στο σκοτάδι!!!
 
Ο βασιλιάς Δαβίδ είχε εμπειρία από τέτοιου είδους μέρες στη ζωή του. Τις κατανοούσε, γιατί τις είχε ζήσει. Ο Κύριος τον είχε αποκαλέσει «άντρα κατά την καρδία Του», πλην όμως ας δούμε τι μας γράφει ο Λόγος του Θεού:
 
                                                             (Πράξ. 13:22)
«Και όταν ο Θεός τον καθαίρεσε, σήκωσε σ' αυτούς βασιλιά τον Δαβίδ, για τον οποίο και είπε, δίνοντας τη μαρτυρία: «Βρήκα τον Δαβίδ, τον γιο τού Ιεσσαί, άνδρα σύμφωνα με την καρδιά μου, που θα κάνει όλα τα θελήματά μου».
 
Αν και ο Κύριος τον είχε αποκαλέσει έτσι, ας δούμε τι συνέβαινε στη ζωή του.
 
                                                                 (Ψαλμ 10:1)
«Κύριε, γιατί στέκεσαι από μακριά; Κρύβεσαι σε καιρό θλίψης;»
 
                                                                (Ψαλμ 22:1)
«Στον αρχιμουσικό, σε τόνο Αγέλεθ Σάχαρ. Ψαλμός τού Δαβίδ. Θεέ μου, Θεέ μου,                γιατί με εγκατέλειψες; Γιατί στέκεσαι μακριά από τη σωτηρία μου και από τα                    λόγια των στεναγμών μου;»
  
                                                                  (Ψαλμ. 43:2)
 «επειδή, εσύ είσαι ο Θεός τής δύναμής μου· γιατί με απέβαλες; Γιατί περπατάω               σκυθρωπός από την κατάθλιψη του εχθρού;»
 
Φυσικά ο Θεός δεν είχε αφήσει ποτέ τον Δαβίδ. Όπως ακριβώς δεν θα αφήσει εσένα και εμένα. Μάλιστα ο Κύριος επαναλαμβάνει συνεχώς:
 
                                                                   (Εβρ. 13:5)
«Ο τρόπος σας ας είναι αφιλάργυρος· αρκείστε στα παρόντα· επειδή, αυτός είπε: «Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω»·
 
Μπορούμε να εμπιστευτούμε τον Λόγο του Θεού. Μπορούμε να ησυχάσουμε στα χέρια του Θεού του Παντοκράτορα, που γνωρίζει να κρατά τις υποσχέσεις Του. Αυτό είναι καθαρά ζήτημα επιλογής εκ μέρους μας. Θα στηριχτούμε στα συναισθήματά μας, ίσως ακόμα και στις συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε ή θα αναπαυθούμε στον Κύριο των Δυνάμεων; 
 
                                                                (Ψαλμ 18:2)
«Ο Κύριος είναι πέτρα μου, και φρούριό μου, και ελευθερωτής μου· Θεός μου, βράχος μου· σ' αυτόν θα ελπίζω· η ασπίδα μου, και το στήριγμα της σωτηρίας μου· ψηλός πύργος μου»